Dolli, Robbi og Dabbi

Tuttugu mínútur gengnar í fjögur laugardaginn í dag vatt skosk kona sér að mér þar sem ég stóð á Austurvelli og mændi á Alþingishúsið. Hún spurði mig hvað væri um að vera. Ég sagði henni að vegna efnahagshrunsins á Íslandi í október væri almenningur að mótmæla ríkisstjórninni, biðja hana að víkja og boða til kosninga. Ég sagði henni að þetta væri ellefti laugardagurinn sem þessi skipulögðu laugardagsmótmæli ættu sér stað. -Hvers vegna segir stjórnin ekki af sér? spurði hún. -Ég kem frá Bretlandi og ef fólk þar mótmælir svona trekk í trekk segja ráðamenn af sér. Ég stóð þarna auðvitað einsog bjáni en sagði að lokum: -Ja, ríkisstjórnin ræður öllu og þar af leiðandi ræður hún því hvort hún segir af sér eða ekki. Einhvern veginn minnir þetta mál dálítið á Mugabe og ástandið sem skapaðist í einræðisríkinu Zimbabwe; engin leið að koma kallinum frá. Ég vil samt sem áður í sem minnstu líkja okkar ofgnótt við skort nauðsynja í Zimbabwe en það er merkilegt hvað þjóðarleiðtogar sem sitja alltof lengi verða klikkaðir á endanum, hmmm....